کتاب برادرم تختی

بخشی از کتاب:

من و عبدالله، چند روز پشت سر­هم، با همدیگر باقلوای مربایی فروختیم و توانستیم پول کمی برای کرایه کردن دوچرخه کنار بگذاریم.

توی کوچه پس کوچه­ ها داد می­زدیم:

«باقلوای مربایی

مشتری جان کجایی؟»

یک­بار من داد می­زدم؛ یک­بار عبدالله داد می­زد:

«باقلوای خوش خوشانی

تا نخوری تو، نمی­دانی!…»

پول­هایمان را خوش خوشان، گذاشتیم توی جیب شلوارمان و پا به دو گذاشتیم. تا خودمان را به دوچرخه ­سازی خالو­سید­محمد برسانیم. از کوچه­ی باغچه خرما درآمدیم و به گاراژ بابا خانی رسیدیم. کمی ایستادیم و نفس تازه کردیم.

«خوب شد. بدویم عبدالله…»

دوباره، پا به دو گذاشتیم. داشتیم نزدیک می­شدیم. کمی دیگر، روی دوچرخه­ای خوش­دست و فرمان، بال در می­آوردیم. دلمان، تندتر از پاهامان می­دوید. از برابر جگر­فروشی­ها گذشتیم. سینما شیرین را هم جا گذاشتیم.

«همین جاست، عبدالله. ندو دیگر.»

«آخ جان!»

این هم دکان دوچرخه ­سازی… من و عبدالله، دو- دوان و خوشان- خوشان به دوچرخه ­سازی خالو­سید­محمد رسیدیم. دکان دوچرخه سازی، بوهای خوش خودش را داشت: بوی آهن، بوی لاستیک چرخ، بوی روغن زنجیر چرخ…

«سلام خالو­سید­محمد!»

«آمده­ایم دوچرخه­ ی هجده، کرایه بکنیم…»