کتاب مصابیح الجنان

در بخشی از کتاب به نام «اجازه ورود خواستن برای همه حرم‌های شریف» می‌خوانیم:

«از آنجا که یکی از آداب زیارت، اجازه ورود خواستن از صاحب قبر است، و از سویی هرگاه زیارت شونده از والایی و برتری ویژه برخوردار باشد، این ادب را با سعی و توجّهی افزون‌تر به جای می‌آورند (و چه کسی جز پیامبرو خاندان گرامی‌اش ـ که درودهای خدا بر آنان باد ـ دارای برترین مقام و والاترین مرتبه است؟ هم آنان که حجّت پروردگار بر مردم و امین بندگان خدایند) از این رو در لابه‌لای کتاب‌های زیارت، عبارات گوناگونی برای درخواست اجازه ورود به حرم‌های شریف و انجام زیارت، نقل شده است. ما در اینجا به ذکر دو اذن ورود بسنده می‌کنیم:

یک. اجازه‌ای که کفعَمی رحمه‌الله در البَلد الاَمین و المصباح آورده و در کتاب اخیر گفته است: «چون خواستی به حرم پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله یا یکی دیگر از معصومان علیهم‌السلام وارد شوی، بگو: اللَّهُمَّ إِنِّی وَقَفْتُ عَلی بَابٍ مِنْ أَبْوَابِ بُیوتِ نَبِیک ـ صَلَوَاتُک عَلَیهِ وَ آلِهِ ـ وَ قَدْ مَنَعْتَ النَّاسَ أَنْ یدْخُلُوا إِلاَّ بِإِذْنِهِ فَقُلْتَ: «یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَدْخُلُوا بُیوتَ النَّبِی إِلاَّ أَنْ یوذَنَ لَکمْ.» اللَّهُمَّ إِنِّی أَعْتَقِدُ حُرْمَهَ صَاحِبِ هَذَا الْمَشْهَدِ الشَّرِیفِ فِی غَیبَتِهِ، کمَا أَعْتَقِدُهَا فِی حَضْرَتِهِ، وَ أَعْلَمُ أَنَّ رَسُولَک وَ خُلَفَآئَک ـ عَلَیهِمُ السَّلامُ ـ أَحْیآءٌ عِنْدَک یرْزَقُونَ،

یرَوْنَ مَقَامِی، وَ یسْمَعُونَ کلامِی، وَ یرُدُّونَ سَلامِی، وَ أَنَّک حَجَبْتَ عَنْ سَمْعِی کلامَهُمْ، وَ فَتَحْتَ بَابَ فَهْمِی بِلَذِیذِ مُنَاجَاتِهِمْ، وَ إِنِّی أَسْتَأْذِنُک یا رَبِّ أَوَّلاً، وَ أَسْتَأْذِنُ رَسُولَک ـ صَلَّی اللَّهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ ـ ثَانِیاً، وَ أَسْتَأْذِنُ خَلِیفَتَک الاْءِمَامَ الْمَفْرُوضَ (المُفتَرَضَ ـ خ ل) عَلَی طَاعَتُهُ فُلانَ بْنَ فُلانٍ.»