داستان برنادت – برای شرکت در مسابقه کتاب

نانسی منتظر این لحظه بود که از دکتر بشنود: «باید پا را قطع کنیم تا عفونت به بقیه‌ی بدنت سرایت نکند!»
نانسی، ملحفه‌ی تخت را روی سرش کشید و دستش را جلوی دهانش گذاشت و سیر گریه کرد. او یک زن بدبخت بود. عمری از بچّه‌های دیگران مراقبت کرده بود و نیش و کنایه‌ی آنها را تحمل کرده بود و حالا باید پس از این همه سال رنج و سختی و دوری از وطن، یک پایش را از دست می‌داد. یک لحظه از فکرش گذشت که خودکشی کند؛ امّا او یک مسیحیِ باایمان بود. خیلی زود از این فکر توبه کرد.
او آن روز تا غروب اشک ریخت و به بیچارگی بعد از قطع شدن پایش فکر کرد؛ یک زن بی شوهر، با پای قطع شده. آن قدر گریه کرد که خوابش برد. در خواب هم همان اضطراب و نگرانی را داشت. او از همه جا دل بریده بود. ناگهان در خواب زنی با وقار با چهره ای نورانی را دید که به طرف او می‌آمد.
آن زن با شکوه، چادری مشکی به سر و لباس سبز زیبایی به تن داشت. جلو آمد و دست نانسی را گرفت و گفت: «نترس! تو مجبور نیستی پایت را قطع کنی. غصه نخور، بچه ها تو را با پای سالم نیاز دارند».
نانسی خیس عرق شده بود. از خواب پرید. اضطراب و نگرانی سرتاسر بدنش را فراگرفته بود. اصلا نمی توانست از جایش هم بلند شود. آن روز «منیره خانم» زن همسایه به ملاقاتش آمده بود. آلبرت و دخترها هم کنار تخت نشسته بود. منیره خانم داشت داستان شفا یافتن یک زن بیمار لاعلاج را در حرم حضرت معصومه(س) در قم برایشان تعریف می کرد.
منیره خانم یک زن مسلمان ایرانی بود که تازه به محلّه‌ی آنها اسباب کشی کرده بود. او همان اول که به آن محلّه آمد با همه ی همسایه ها گرم گرفت.
منیره خانم به نانسی علاقه ی خاصی داشت و به او بیشتر سرکشی می کرد. منیره خانم حرفش را قطع کرد و گفت: «بیدار شدید؟» بعد یک لیوان آب به نانسی داد.
نانسی نیمی از آب لیوان را سرکشید. ته‌مانده‌ی آن را نگاهی کرد و آن را روی صورتش ریخت. کمی نَفَسش بالا اومد. دست منیره را در دست گرفت و گفت: «خواب عجیبی دیدم…» و خوابش را تعریف کرد.
منیره خانم یکریز اشک می ریخت. دست نانسی را فشرد و گفت: «به خدا خوب می‌شوی! شک نکن! حضرت معصومه(س) تو را شفا می دهد. من یقین دارم که حضرت معصومه(س) تو را شفا می دهد.» و باز هم اشک ریخت. او گفت: «درسته شما مسیحی هستید؛ امّا حضرت معصومه(س) کریمه‌ی اهل‌بیت است. مگر می‌شود کسی را رد کند. شما باید به زیارت حرم حضرت معصومه(س) بروید و شفای خودتان را از ایشان بخواهید. به دلم برات شده که آن خانمی را که شما در خواب دیدید حضرت معصومه(س) بوده و حتماً شما را شفا می‌دهد».
نانسی بُهت زده به صورت آلبرت و دخترها نگاه کرد. او ساکت بود و چیزی نمی‌گفت. نور امیدی در دل نانسی روشن شده بود. او با دلگرمی گفت: «باشه! همین فردا می‌رویم.»
نانسی به شفا ایمان داشت. او جریان «خواهرْ بِرنادِت» را که راهبه‌ای بین مسیحیان بود می‌دانست. چشمه‌ی برنادت و جریان شفا دادن‌های آن جویبار قدیمی در اروپا مشهور بود. خیلی‌ها او را انکار می‌کردند؛ امّا نانسی به شفا دادن‌های برنادت ایمان داشت.